AS FEITICEIRAS DE ARBO E MELGAÇO

“Quem atravessar o rio Minho em Melgaço há-de levar na boca um seixinho para durante a viagem não poder falar se as feiticeiras se meterem com ele” (Leite de Vasconcelos 1931, 70 en Alonso Romero F 1996, 75).

Vamos que para atravesar o río en Arbo e Melgaço o mellor é levar unha pedriña, un coio pequeno na boca para non poder falar en ningún caso.

As feiticeiras amedoñan ás personas dunha e doutra beira que cruzan o río Miño, sexan pescantíns, barqueiros ou calquera tipo de xente, que deben levar coios entre os dentes para asi non repostar ás súas palabras enmeigadas. Son fermosas e poden engailar os mozos, que os levan profundidades e xa se sabe.

O parecer estas feiticeiras aparecen exclusivamente no río Miño.

O parecer cando alguén abre a boca para falar métense por ela cara o cerne do corpo da víctima, respostando esta crenza á medieval que cría  na entrda dos diaños e certos intres de xantar e do falar. Daquela a alma podía ser posuida por eles, ata ser expulsada por certos medios como os exorcismos, en diversos santuarios cristiáns.

O parecer tamén actuaban contra as embarcacíons e a pesca. Para actuar neste caso dábanlle unha tunda cun pau a rede e repetian: Ah desgraciada! Toma! Toma!. Si o volver a botar a rede esta flotaba é que a feiticeira inda estaba na rede, volvian a facer o mismo cambiando as palavras por: Sae de aqui, filla de puta!. (Alonso, E. 1984, 353).

Retirado de: www.rios-galegos.com/lendafeiticeiras.htm